Yazmıyor muyum,hayır elbet yazıyorum,hem öyle şeyler ki yayınlayamıyorum.kendimle hesaplaşma çünkü çoğu,derin bir karmaşa çünkü çoğu,birgün başka bir gün bambaşka çünkü çoğu...hayat çünkü çoğu.ama bugün,kapımı çalmayanları,halimi sormayanları bir yana bıraktırdı bana iki cümle.700 küsür km uzaktan yetişip yakama yapıştı,iki küçük kelime,bana kim olduğumu,nerden geldiğimi hatırlattı,anlamsız,minnacık iki küçük kelime.anlamını sadece beş kişinin bilebileceği,sadece beş kişinin kalbini delebileceği iki küçük kelime.tek başına birşey ifade etmez iken,ardına ve önüne eklenen yıllarla,anlarla,laflarla ne anlama geldiği anlaşılabilen iki gürültülü kelime...omuzlarım ağırlaştı birden,dizlerim sanki yere yaklaştı.çözümsüzlük öyle bir andı ki,insanı kifayetsiz kılardı.kalbini dayayacak bi bucak bulabilseydi insanoğlu,ah keşke bi sığınak olabilseydi herkesin sığınmak istediği yerden kaçabilmek için...hayat çelişki dolu bir yerdi işte daha kim inkar etsin.her günü yeni bir kederdi....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder