hiç bir yere ait olamamak ne kadar garip bi duygudur bilir misin ey akasya ağacı.hiç bir toprağa tutunamamak,ve alıp başını da kaçamamak.köklerini söküp geldiğin bi diyardan,ruhen ve bedenen uzakta kalmak.ne toprağın,ne dünyanın malı olmak.arada kalmak.tıpkı çocukluk şarkımızdaki gibi aynı repliği mırıldanmak."arada kaldım.."susam sokağının meşhur şarkısı,kim derdi ki birgün hayatımınızın özeti olacak.sen bilir misin akasya ağacı,ne dediğimi anlayabilir misin,köklerinin tutunamadığı oldu mu hiç,tutunmakla tutunamamak arasında gidip geldin mi,nereye ait olduğunu bilemeyip ortalıkta avare gezdiğin oldu mu hiç.ya da tutunduğunu sandığın bir yerden koparılıp başka biyere tutundurulmaya çalışıldın mı.aidiyet duygusuyla sorunların oldu mu hiç senin,bunalıma girdin mi ey akasya ağacı,ben nereye aitim diye.anlatsam anlar mısın akasya ağacı,hissettiğim duyguyu anlar mısın,yoksa çok mu uzak sana bu haz'lar.evet haz dedim yanlış duymadın akasya ağacı.avareliğin,kimsesizliğin içinden çıkan,hiç bir yere ait olamamaktan çıkan ve tek e varan haz...hücre duvarlarına,sinapslarına kadar hissettin mi aidiyetsizliğini.sen ey ağaç,kökleriyle toprağın bağrında yol alan,tutunan,taşınamayan ve ait olduğu yerden koparılamayan...

sen ey akasya ağacı,dediğim şeyler hiç bilmediklerinken,hiç tatmadığın acılardan dem vururken ben,susup dinledin beni,anlamsız bakışlarınla.anlamadın biliyorum,anlayamazsın.her bir zerren tek bir topraktan gayrısını bilmezken,bir ömrü tutunarak geçirirken sen,beni anlayamazsın.keşke ağaç olsaydım demenin ne büyük marifet olduğunu,günahlarınla,sevaplarınla insan olmanın ne ağır olduğunu,dağların arzın kabul etmediği bu ağır yükü "şüphesiz ki insan çok cahildir" hitabına mazhar olarak aldığını bilemezsin.

cahil olmak,çaresiz olmak insan olmaktır demişti bir dost.değil mi ki cahil olan herşeyi bilene sığınır,çaresiz olan herşeye gücü yetene,rabbe...insanı rabbe sığındırtan hangi duygu,hangi acı kötü olabilir değil mi akasya ağacı...