çile

kalabalıklar içinde yalnızım.en derin gülmelerim içimdeki hıçkıran sesi bastırmak için.içimde hiç durmadan ağlayan bi çocuk büyütüyorum,her yokluğa sızlayan,gördüğü her güzel şeyi kendinin sanan.karşısındaki herkesi kendi gibi zanneden,seven,güvenen,feda eden bi çocuk büyütüyorum.tıpkı yalnızlığı büyütür gibi,tıpkı derinliğime gömülür gibi,tıpkı kimsesizlikte çözülür gibi.o çocuğu besliyorum içimde.öyle bir yazı yazmak istiyorum ki hissettiğim acıyı anlatsın,bütün harfleri topluyorum,yettiremiyorum.zerresini bile kağıda arzedemiyorum.ve sadece ben biliyorum,resmedemiyorum.ağlıyorum,ağlıyorum dindiremiyorum.susuyorum susuyorum,söyleyemiyorum.tek tek dostlarımı yitiriyorum.tek tek.kimseler aramaz oluyor,kimseler halimi sormaz oluyor.ben bu kadarını haketmiyorum.rabbim nasıl zor imtihan,ben geçemiyorum.daraldıkça daralıyor nefes aldığım saha,daraldıkça daralıyor ömrümün çile yolu.ben daha henüz yola çıkan yolcu,içimdeki her hevesi tüketmiş,her dosttan kazık yemiş,her sevdiğinden uzak düşmüş kul,ben rabbin kendini bulması için kabz üstüne kabz verdiği garip kul.kendini şu ilçede,şu bölgede,şu ülkede,şu alemde yapayalnız hisseden kul.hangi dost sözü,hangi düşman nidası kandırabilir ki beni...