kaza

Bi anons verilir sessizce planlar kurarken nöbet akşamında.sabahtan beri içindeki sıkıntının sebebini ararken bi dr.cuk,bi anons geçilir.trafik kazası,yer parmaksız köyü,3 araç birbirine girmiş.odadan,sağlık ocağından,ilçeden nasıl çıkıldığını bilmeden öyle bi hızla çıkılır.yol boyu dualar yapılır rabbe.bilmeyenim,bilen sensin,yetmeyenim yeten sensin.hayatı ve ölümü veren sensin.ama beni can alan ismine değil,hayat veren isminin tecellisine mazhar kıl diye.yol gider,akşam karanlığında,darma duman olmuş kazaya yaklaşırken derin bir nefes çeker dr.cuk ciğerlerine.rabbim dayanma gücü ver diye.herbiri bir yana saçılmış 6 yaralı.hangisine koşacam diye şaşırır insan olan.insan olan,azıcık kalp taşıyanın nutku tutulur paramparça suratlar karşısında.ve hızlıca karar verir dr.cuk şu ikisini alın ambulansa.ve bağırır etraftaki insanlara.tarlalara bakın,oraya uçmuş yaralı olabilir.2 yaralı ambulansa alınır,herbiri birbirinden travmatik.insan olan ağlar,kalbi dayanmaz.göğsünün tam ortasında dr.cuğun yumruğunun gireceği kadar delik vardır kol düğmeli gömleği olan şık adamın.kol düğmeleri,gömleği çok şıktır lakin,suratının tam ortasında kocaman bi odun parçası da vardır,suratının yarısını koparıp giden....insan olan "allahım imdat"der.2 yaralı 3 personel,savrula savrula yol alan ambulansın içinde giderler.savrulan hayatlar gibi,üzerlerine fışkıran kanlar gibi,insanlıktan çıkan duygular gibi yol alırlar bir bilinmeze.ve her dr.cuğu en mutlu eden şeydir herhalde sağ salim bir hastayı hastaneye ulaştırmak."sağ salim(?)".yorgundur dr.cuk.hayattan yorgun,kederden bitap.bu iş nasıl bir iştir der kendi kendine.hangi insan yapar bu işi.paramparça suratlar görmeye,üzerine,ellerine fışkıran kanlara aldırmamaya kim dayanır.ama herşeye rağmen,bi hastayı kaybetmeden bulup taşımak bile öyle huzurlu bir duygudur ki.paramparça suratların rüyana girmesinden bile gurur duyarsın.dr.cukluk işte böyle ağır a böyle garip bir iştir.bu işin neresini sevdiğini dr.cuklar bile anlamaz....